گوش جانم ازکودکی باصدای اذان آن خادم الحسین (ع ) آشنااست .باآنکه وی چندسالی است که سردرنقاب تراب فروبرده ودارفانی راوداع نموده ،اماشامگاهان وصبحگاهان ناخداگاه صدایش برایم تداعی می شودونمازم رابایادوخاطره نغمه خوش الحان اوآغازمی کنم .

مدیحه سرایان کنونی طالقان ازمیرزاجلیل بعنوان یکی مسلط ترین وخوش الحان ترین تعزیه خوانان یادمی کنند. درتعزیه هابه لحاظ توانمندی فوق العاده ای که داشت ،نقش سیدوسالارشهیدان (آقااباعبدالله (ع ))رابرعهده گرفته وبه خوبی حق مطلب راادامی کرد.

نفس وسینه گرمش به گونه ای بود که درلحظات آغازین کلامش مرواریدهای غلطان  اشک برگونه هاجاری میشد.وصحنه کربلاوواقعه سال 61هجری دراذهان تداعی میشد.

بزرگترهای روستانقل می کنند:"ایشان درکهولت سنی دچاردردپا وکمرشدیدی شده بودندوباقدخمیده وباعصاراه می رفتند،امازمانی که لباس تعزیه برتن می کرد،عصاراکنارگذاشته وباقدی رشیددرمکان صحنه تعزیه حرکت می کردودرآن هنگام صدایش رساترازبقیه زمانهابود"*

اگرنوارصوت اذان ایشان بدستم برسد،جزء افتخاراتم خواهدبودکه بعنوان موسیقی وبلاگ خودم ازآن استفاده کنم .

ساختمان مسکونی مرحوم میرزاجلیل نسبت به بقیه ساختمانها مرتفع تربودوصدایش آنچنان رسابودکه که سکوت روستارادرهم می شکست .

درماه مبارک رمضان ،به ویژه زمانی که رادیوبه اندازه کافی درروستاموجودنبود،سحرخوانی معمول بود.

صدای یارب یارب میرزاجلیل درگوش جان نواخته می شدوآنچنان سوزناک بودکه خواب راازچشمان می ربود.

یادآن عزیزسفرکرده به خیروروحش شاد.